Aby to sprawdzić w praktyce posłużymy się prostym przykładem:

Zadanie 2:

Napisz program, w którym zdefiniujesz klasę o nazwie punkt2d o polach: wspX oraz wspY:

Teraz załóżmy, że chcemy stworzyć nową klasę o nazwie punkt3d, która będzie różniła się od klasy punkt2d tym, że będzie posiadała dodatkowe pole: wspZ.

Zadanie 3: Napisz program, w którym występują dwie klasy:

• klasa punkt2d o polach wspX oraz wspY
• klasa punkt3d o polach wspX, wspY oraz wspZ

Najprostszym (na pierwszy rzut oka) rozwiązaniem byłoby stworzenie całkiem nowej klasy i zdefiniowanie jej od początku:

Rozwiązanie polegało właściwie na przepisaniu większości kodu klasy punkt2d i dodaniu jednej linijki (11). O ile nie jest to aż tak uciążliwe w przypadku tak nieskomplikowanej klasy, o tyle przepisywanie całej definicji klasy wraz z metodami oraz konstruktorami klasy złożonej w wielu pól byłoby trudniejsze. (wyobraź sobie ile przepisywania byłoby potrzebne, aby analogiczną sytuacje (punkt2d => punkt3d zastosować do zadania 1).

Spróbuję teraz przedstawić inne, sprytniejsze rozwiązanie:

Zadanie 4: Napisz program, w którym występują dwie klasy:

• klasa punkt2d o polach wspX oraz wspY
• klasa punkt3d o polach wspX, wspY oraz wspZ, przy czym klasa punkt3d dziedziczy z klasy punkt2d
  

W linijce 8 wpisaliśmy początek definicji klasy punkt3d. Zapis extends punkt2d oznacza, że klasa ta tworzona jest na wzór klasy punkt2d, czyli dziedziczy z tej klasy. Innymi słowy, klasa punkt3d przejmuje (kopiuje) wszystkie właściwości (pola, metody, konstruktory itd.) z klasy punkt2d.

W linijce 9 dopisaliśmy jeszcze jedno pole: wspZ dlatego, że nie ma go w definicji klasy punkt2d.

Przypomnijmy kod dziedziczenia:

class nazwa_klasy extends klasa_macierzysta{

//dodatkowy kod klasy potomnej

}

Jak widać już w najprostszym przykładzie (klasa z 2 polami i niczym więcej) zyskujemy na:

• czytelności kodu
• miejscu
• czasie potrzebnym do przepisywania/kopiowania jeszcze raz tego samego kodu w nowej klasie
• potencjalnym spokoju, gdyż zmniejsza się ryzyko popełnienia literówek, błędów, "czeskich" błędów przy kopiowaniu kodu itd.

Zysk jest tym większy, im bardziej skomplikowane są klasy na których opiera się program.